พลังของความเชื่อที่คุณสามารถเปลี่ยนมันได้ ( แครอล ดเวค )

ฉันได้ยินเกี่ยวกับ โรงเรียนมัธยมปลาย ในชิคาโก สถานที่ ที่นักเรียนต้องสอบผ่านรายวิชา จำนวนหนึ่ง เพื่อจะสามารถจบการศึกษาได้ และถ้าพวกเค้าสอบไม่ผ่านรายวิชานั้นๆ ผลคะแนนที่พวกเค้าจะได้รับคือ "ยังไม่ผ่าน"และฉันคิดว่านั้นมันยอดเยี่ยมมาก เพราะเมื่อคุณได้คะแนนสอบตก คุณจะคิดว่า ฉันช่างไร้ความหมาย แต่ถ้าคุณได้คะแนนว่า "ยังไม่ผ่าน" คุณจะตระหนักว่า คุณกำลังพัฒนาทักษะ มันสร้างทางเดินไปสู่อนาคตให้คุณ
... พลังอานุภาพของคำว่า "ยัง" ...
คำว่า"ยังไม่ผ่าน" ยังทำให้ฉันตระหนักรู้ถึง ช่วงวิกฤตในช่วงเริ่มต้นการทำงานของฉัน จุดเปลี่ยนที่สำคัญในชีวิต ฉันอยากจะเห็น ว่าเด็กๆจะรับมือกับความท้าทาย และความยากลำบากอย่างไร ฉันจึงให้เด็กอายุ 10 ปี ได้เจอกับโจทย์ปัญหาที่ค่อนข้างยากสำหรับพวกเขา เด็กบางคนมีปฏิกริยากลับมาในด้านบวก พวกเขาพูดทำนองว่า "หนูรักความท้าทาย" หรือ "รู้อะไรหรือเปล่า หนูหวังว่านี่จะให้ความรู้มากขึ้น" พวกเขาเข้าใจ ว่าพวกเขาสามารถพัฒนา ความสามารถได้ พวกเขามีสิ่งที่ฉันเรียกว่า กรอบความคิดแบบเปิดกว้าง แต่เด็กนักเรียนคนอื่นๆ รู้สึกว่า มันคือความโศกเศร้า คือหายนะ จากมุมมองของกรอบความคิดที่คับแคบกว่า ซึ่งเป็นแบบปิดกั้นสติปัญญาของพวกเขาถูกปลุกขึ้นมา เพียงเพื่อตัดสินว่าพวกเค้าล้มเหลว แทนที่จะรู้สึกถูกกระตุ้นด้วย พลังของคำว่า"ยัง" พวกเขากลับจมลงไปกับความรู้สึกแย่ๆ กับปัจจุบัน
แล้วพวกเขาทำยังไงต่องั้นหรือ? ฉันจะเล่าให้ฟัง ว่าพวกเขาทำอะไรต่อไป ในการศึกษาวิจัยครั้งหนึ่ง พวกเขาบอกว่า อาจจะลองโกงการสอบในครั้งหน้า แทนที่จะเตรียมตัวให้มากขึ้น ถ้าพวกเขาสอบตก ในการศึกษาวิจัยอีกครั้งหนึ่ง หลังจากที่พวกเขาสอบตก พวกเขาจะมองหาใครสักคน ที่ทำคะแนนได้ต่ำกว่าเขา เพื่อที่จะทำให้พวกเขารู้สึกดีกับตัวเอง และในการศึกษาครั้งถัดๆมา พวกเขาก็หนีจากความยากลำบากนั้น นักวิทยาศาตร์ได้ทำการวัดคลื่นไฟฟ้า ในกิจกรรมต่างๆ จากสมอง เมื่อนักเรียนได้เจอกับข้อผิดพลาด ทางซ้ายมือ คุณจะเห็นพลังงานไฟฟ้า ของนักเรียนที่มีกรอบความคิดแบบปิดกั้น มันแทบจะไม่มีกิจกรรมอะไรเกิดขึ้นเลย พวกเขาหนีจากข้อผิดพลาดนั้น พวกเขาไม่เข้าไปมีส่วนร่วมกับมันเลย แต่ทางด้านขวามือ คือผลจากนักเรียน ที่มีกรอบความคิดแบบเปิดกว้าง ความคิดที่ว่า ความสามารถพัฒนาได้ พวกเขามีส่วนร่วมกับปัญหาอย่างลึกซึ้ง สมองพวกเขาลุกโชนไปด้วยพลังของคำว่า"ยัง" พวกเขาใช้ความคิดอย่างลึกซึ้ง พวกเขาคิดวิเคราะห์ข้อผิดพลาดพวกเขาเรียนรู้จากมัน และแก้ไขข้อผิดพลาดนั้น
เราเลี้ยงดูลูกๆของเราอย่างไร? เราเลี้ยงดูเขาเพื่อ "ตอนนี้" แทนที่จะเป็น "ตอนนี้ยัง" หรือเปล่า? เราเลี้ยงดูเด็กที่หมกมุ่นกับการเรียน ให้ได้เกรดเอเท่านั้นหรือเปล่า? เราเลี้ยงดูเด็กที่ไม่รู้ว่าจะมีความฝันที่ยิ่งใหญ่ ได้ยังไงหรือเปล่า? จุดมุ่งหมายอันยิ่งใหญ่ของพวกเขาในการสอบ ครั้งถัดไป คือการได้เอ หรือคะแนนสอบ? และพวกเขาจะนำตรรกะข้อจำกัดเหล่านี้ ไปใช้ในการดำเนินชีวิตในอนาคตหรือเปล่า? บางที เพราะนายจ้างเดินมาพูดกับฉันว่า พวกเราได้เลี้ยงดู คนทำงานรุ่นใหม่ ที่ไม่สามารถผ่านวันแต่ละวันไปได้ ถ้าไม่มีการให้รางวัล
นี่คือสิ่งที่เราสามารถทำได้ อย่างแรก เราสามารถให้คำชมอย่างสร้างสรรค์ ที่ไม่ใช่การชมเชยความฉลาดหรือพรสวรรค์ เพราะการทำอย่างนั้นคือความผิดพลาด อย่าชื่นชมแบบนั้นอีก แต่ให้ชื่นชมกระบวนการที่เด็กๆ ได้เข้ามามีส่วนร่วม: ความพยายาม กระบวนการวางแผน ความมุ่งมั่น ความมานะบากบั่น การปรับปรุงแก้ไขของพวกเขา กระบวนการชื่นชมในรูปแบบนี้ จะสร้างเด็กที่อดทนและรับความผิดพลาดได้
ยังมีวิถีทางอื่นที่จะให้ผลตอบแทนไปสู่"ยัง" ไม่นานมานี้ เราได้ร่วมมือกับนักวิทยาศาสตร์ ด้านเกมการละเล่นจากมหาวิทยาลัยวอชิงตัน เพื่อสร้างเกมคณิตศาสตร์ออนไลน์ ที่ให้ผลตอบแทนกับการคิดว่า 'ยัง' ในเกมนี้ นักเรียนจะได้รับคะแนนสำหรับ ความพยายาม การวางแผน และความก้าวหน้า ในเกมคณิตศาสตร์โดนทั่วไปจะให้คะแนนเมื่อตอบคำตอบที่ถูก ณ ตอนนี้ แต่สำหรับเกมนี้ จะให้คะแนน กับกระบวนการคิด และเราก็ได้ความพยายามที่มากขึ้น การวางแผนที่มากขึ้น การมีส่วนร่วมกับเกมในระยะเวลา ที่ยาวนานขึ้น และความมานะพยายามที่มากขึ้น เมื่อเด็กๆ ได้เจอกับโจทย์ที่ยากมากๆ
แค่คำว่า "ยัง" หรือ "ยังไม่" เราพบว่า มันทำให้เด็กๆมีความมั่นใจมากขึ้น มอบวิถีทางสู่อนาคต ที่จะสร้างความพากเพียร และเราสามารถเปลี่ยนกรอบความคิด ของเด็กนักเรียนได้ ในการศึกษาครั้งหนึ่ง เราได้สอนพวกเขาว่า ทุกครั้งที่พวกเขาพาตัวเองออกจาก ส่วนที่สุขสบายของตัวเอง เพื่อที่จะเรียนรู้สิ่งใหม่ และยาก เซลล์ประสาทของพวกเขา จะสร้างการเชื่อมต่อใหม่ที่แข็งแรง และเมื่อเกิดขึ้นเรื่อยๆ พวกเขาจะฉลาดขึ้น
สิ่งที่เกิดขึ้น: ในการศึกษานี้ นักเรียนที่ไม่ได้ถูกสอนเกี่ยวกับ กรอบความคิดแบบเปิดกว้าง จะมีผลการสอบที่ลดลงเรื่อยๆ ในระหว่าง ช่วงเวลายากลำบากของการเปลี่ยนโรงเรียน แต่เด็กนักเรียนที่ได้รับการสอนเรื่องนี้ จะมีผลการเรียนที่กลับมายอดเยี่ยมขึ้น เราได้เห็นถึงการเปลี่ยนแปลงนี้แล้ว กับเด็กหลายพันคน โดยเฉพาะนักเรียนที่ ต้องพยายามดิ้นรน
ตอนนี้เรามาพูดถึงความเท่าเทียมกันบ้าง ในประเทศของเรา มีกลุ่มนักเรียน ที่มีผลการเรียนต่ำกว่าเกณฑ์อย่างต่อเนื่อง ตัวอย่างเช่น เด็กๆ ที่อยู่ในใจกลางเมือง หรือเด็กที่อยู่ในเขตอนุรักษ์ ของชาวอเมริกันพื้นเมือง และพวกเค้าได้รับการดูแลที่ไม่ดีพอ และหลายคนก็คิดว่ามันเปลี่ยนแปลงอะไรไม่ได้ แต่เมื่อนักการศึกษาได้สร้างกรอบความคิด แบบเปิดกว้างในห้องเรียนที่นำไปสู่แนวคิด'ยัง' ความเท่าเทียมจึงเกิดขึ้น และนี่เป็นตัวอย่างเพียงเล็กน้อย ในหนึ่งปี ชั้นเรียนอนุบาล ในเมืองฮาร์เล็ม นิวยอร์ค มีคะแนนอยู่ในช่วง 95 เปอร์เซ็นต์ไทล์ ของแบบทดสอบวัดผลสัมฤทธิ์แห่งชาติ นักเรียนหลายๆคน ไม่สามารถจับดินสอได้ เมื่อไปถึงโรงเรียน ในหนึ่งปีนักเรียนเกรดสี่ในเซาธ์บรองซ์ที่ไกลออกไป กลายเป็นห้องเรียนเกรดสี่ อันดับหนึ่งของนิวยอร์ค ในการแข่งขันคณิตศาสตร์ของรัฐ ในเวลาประมาณหนึ่งปีถึงหนึ่งปีครึ่ง นักเรียนชาวพื้นเมืองอเมริกัน ของโรงเรียนในเขตอนุรักษ์ เปลี่ยนจากอันดับล่างสุดของตำบล เป็นอันดับสูงสุด และตำบลนั้นก็รวมถึงเขตร่ำรวยของซีแอตเทิล ดังนั้นเด็กพื้นเมืองทำได้ดีกว่า เด็กไมโครซอฟท์
สิ่งนี้เกิดขึ้นได้ เพราะความหมายของคำว่า ความมานะพยายามและความยุ่งยาก เปลี่ยนแปลงไป ก่อนหน้านี้ ความพยายามและความยุ่งยาก ทำให้พวกเขารู้สึกโง่และอยากยอมแพ้ แต่ตอนนี้ ความพยายามและความยุ่งยาก ทำให้เซลล์ประสาทของพวกเขา สร้างการเชื่อมต่อใหม่ การเชื่อมต่อที่แข็งแรงขึ้น นั่นคือสิ่งที่ทำให้พวกเขาฉลาดขึ้น
เมื่อไม่นานมานี้ ฉันได้รับจดหมาย จากหนุ่มน้อยอายุ 13 ปี เขาบอกว่า "ศาสตราจารย์ดเว็คที่รัก, ผมรู้สึกขอบคุณงานเขียนของคุณ จากงานวิจัยทางวิทยาศาสตร์อันน่าเชื่อถือ และนั่นคือเหตุผลที่ผมตัดสินใจ ที่จะนำมาปฏิบัติจริง ผมเพิ่มความพยายามใน การบ้านที่ได้รับมากขึ้น ในความสัมพันธ์กับครอบครัวของผมด้วย และในความสัมพันธ์กับ เพื่อนนักเรียนคนอื่นๆที่โรงเรียนด้วย และผมก็ได้รับประสบการณ์ในการพัฒนาที่ดีขึ้น ของทุกสิ่งเหล่านั้น และตอนนี้ผมก็ได้รับรู้ว่า ผมเสียเวลา ส่วนใหญ่ของชีวิตไป"
(เสียงปรบมือ)